Regelinda (ok. 990 – po 25 IV 1014), córka Bolesława Chrobrego, żona margrabiego Miśni. Była córką Bolesława (zob.) i jego trzeciej żony Emnildy (zob.). Rok urodzenia R-y ustala się na ok. 990 (może 989?).
Jej imienia nie przekazały źródła współczesne. Thietmar zanotował jedynie, że Emnilda urodziła trzy córki, z których druga była żoną grafa Hermana, ale nie przytoczył ich imion. Odnotowały to dopiero źródła z w. XIII, jak list bpa naumburskiego Teodoryka z 1249 r. «Hermannus marchio, Regelyndis marchionissa» oraz Nekrolog Naumburski «obiit Regelindis fundatrix». Późniejsza kopia tego nekrologu podała jej imię w formie Relegundis, którą uznaje się za błędną. Poprawną przyjmuje się jako Regelinda i wyprowadza z języka staro-wysoko-niemieckiego. Geneza nadania imienia niemieckiego córce Bolesława Chrobrego pozostaje niewyjaśniona. Tłumaczy się prawdopodobnym pochodzeniem jej dziadka Dobromira z terenów Słowian połabskich i jego związkami rodzinnymi z rodami możnych saskich. Imię to później nie pojawiło się więcej w dynastii piastowskiej.
W 2. poł. 1002 lub w r. 1003 R. wydana została za mąż za Hermana, syna Eckeharda I margrabiego Miśni, został on również margrabią Miśni w r. 1009. Przybliżoną datę ślubu ustala się w oparciu o relację Thietmara, który podał, że w r. 1003 w czasie wyprawy Bolesława Chrobrego na rejon Miśni gród Strzała (Strehla), stanowiący uposażenie córki Chrobrego, został oszczędzony przez oddziały polskie, natomiast w czasie podobnej wyprawy podjętej w poprzednim r. 1002 Strzała została podstępem zdobyta przez Polaków. Stąd nasuwa się wniosek, że wówczas nie stanowiła jeszcze uposażenia R-y. Na podstawie innego przekazu Thietmara, który po raz ostatni określił Hermana zięciem Bolesława Chrobrego na Wielkanoc (25 IV) 1014, przyjmuje się że R. zmarła po tej dacie. Nekrolog Naumburski podał dzienną datę zgonu R-y 21 III. Wynika stąd, że najwcześniej mogła umrzeć 21 III 1015. R. zapewne została pochowana w kościele Najśw. Panny Marii w Naumburgu, który został ufundowany ok. 1021 r. jako mauzoleum margrabiów miśnieńskich. Badania wykopaliskowe odkryły jego relikty w obrębie dzisiejszej katedry. W chórze zachodnim katedry, wzniesionym ok. r. 1249, umieszczono posągi kamienne R-y («Śmiejącej się Polki») z mężem Hermanem, wykonane w l. 1250–60 w warsztacie tzw. Mistrza Naumburskiego, zaliczane do czołowych osiągnięć gotyckiej rzeźby saskiej.
Późniejsza tradycja niesłusznie przypisała R-dzie współudział w fundacji katedry w Naumburgu. Nastąpiła ona bowiem już po śmierci R-y z inicjatywy jej męża Hermana (zm. między 24 X 1031 a 17 XII 1032), który ok. r. 1028 przeniósł siedzibę biskupią z Żytyc (Zeitz) do Naumburga.
Słownik starożytności słowiańskich, Wr. 1972 IV; Balzer, Genealogia; – Dehio G., Handbuch der deutschen Kunstdenkmäler. Der Bezirk Halle, Berlin 1976 (Naumburg); Hertel J., Imiennictwo dynastii piastowskiej we wcześniejszym średniowieczu, W. 1980 s. 141 („Roczn. Tow. Nauk. w Tor.” T. 79 z. 2); Labuda G., Ze stosunków polsko-węgierskich w drugiej połowie X wieku, w: Europa–Słowiańszczyzna–Polska, P. 1970 s. 80–1; Lepsius K. P., Kleine Schriften, Magdeburg 1854 I 31–3; Schubert E., Der Westchor des Naumburger Domes, Berlin 1964; Wallrath R., Die Naumburger Stifterfiguren in der Geschichte des deutschen Stiftermonuments, Wallraf-Richarts-Jahrbuch 1964 s. 52–6; Zakrzewski S., Bolesław Chrobry Wielki, Lw. 1925 s. 177; – Kronika Thietmara, P. 1953; Necrologium Naumburgense: Mitteilungen aus dem Gebiet historisch-antiquarischen Forschungen, T. 1: 1822 (Naumburg) s. 56, Neue Mitteilungen aus dem Gebiet historisch-antiquarischen Forschungen, T. 17: 1881 s. 249–55; Schöttgen Ch., Kreysig G. H., Diplomatische und curieuse Nachlese der Historie von Ober-Sachsen und angrentzenden Ländern, Dresden 1733 II 160.
Andrzej Wędzki